İslam’ın ve O’nun hükmü altında hayat bulacak olan bir devletin, en karakteristik özelliği, şüphesiz ki tüm kurum ve kuruluşlarının Allah’a c.c., O’nun otoritesine ve değişmez kanunlarına itaat üzere kurulu olmasıdır. Şayet kurumlar ve yapılar bu hal üzere olmak yerine, herhangi insan yapımı kaideler üzerine bina edilirse, bu modern ismiyle sekülerizm olan, İslam’da ise “şirk” olarak tarif edilen büyük bir masiyet olarak tanımlanır. Müslümanlar Allah’ı egemen olarak tanıdıkları andan itibaren, O’nun kanunlarını da hem Devlet yönetiminde hem de kamusal yaşamda tam bir teslimiyet ile kabullendiler. Halife’nin, bu devletin ve İslam cemaatinin lideri olduğunu kabul ettiler. O’nun Allah’ın c.c. kanunlarını uygulamaya koymaktaki otoritesini ve özgürlüğünü kabullendiler. Avrupa-Hristiyan medeniyeti de aynı dinamiklerle ilahi egemenliğin tanınması üzerine kurulmuştur. Ancak burada Tanrı’nın yeryüzündeki temsilcisi olarak tanınan “kilise” kurumuydu. Devlet ve siyasiler hizmetlerini kiliseye sunmakla görevliydiler. Ancak Avrupa, din ile devlet arasında, sonucu kilisenin mutlak yenilgisi ile sonuçlanan büyük bir çatışma yaşadı. Bu öyle bir çatışma oldu ki, Avrupa kendi medeniyetinin temellerini sarsacak bir devrimci ...
